Historia szpitala
Samodzielny Publiczny Wojewódzki Szpital Zespolony w Szczecinie ma długą historię sięgającą początków XX wieku.
Zacząć jednak należy od najnowszej historii, kiedy w marcu 2017 roku nastąpiło połączenie dwóch placówek: SPWSZ przy ul. Arkońskiej w Szczecinie oraz Specjalistycznego szpitala im. A. Sokołowskiego w Szczecinie. Działające dotąd niezależnie placówki, podlegające Zarządowi Województwa Zachodniopomorskiego skonsolidowały się, tworząc największy w województwie szpital wielospecjalistyczny.
HISTORIA ZDUNOWA
Sama koncepcja powstania zabudowań sięga roku 1890 kiedy to bogaty kupiec szczeciński, Ferdynand Ludwig Karkutsch, ofiarował miastu legat w wysokości 30 000 marek z przeznaczeniem na wybudowanie Muzeum Miejskiego (na Wałach Chrobrego) oraz wybudowanie zakładu leczniczego. Nie od razu władze przystąpiły do zrealizowania drugiego projektu, nastąpiło to dopiero w 1915 roku. Szpital w Zdunowie budowano w dwóch etapach. W pierwszym został wzniesiony pawilon męski na 170 łóżek oraz pomieszczenia lekarskie: diagnostyczne i zabiegowe wraz z zabudowaniami gospodarczymi oraz sala widowiskowa. W drugim etapie w 1930 roku uruchomiono pawilon kobiecy na około 100 łóżek, budynek administracyjny, budynki mieszkalne pracowników z mieszkaniami rodzinnymi, budynek mieszkalny dla dyrektora oraz zwiększono ilość pomieszczeń przeznaczonych na gabinety lekarskie i zabiegowe. W chwili obecnej koncepcja architektoniczna pozostała niemal w pierwotnym kształcie.
Na tej podbudowie 22 lipca 1949 roku otwarto dobrze na owe czasy wyposażone Państwowe Sanatorium Przeciwgruźlicze, gdzie leczono głównie pacjentów chorych na gruźlicę, która na przełomie lat 40-tych i 50-tych stanowiła istotny problem epidemiologiczny.
Placówka pełniła rolę nie tylko sanatorium, ale również funkcję szpitala. Działając zgodnie z obowiązującymi trendami leczenia gruźlicy płuc w roku 1950 utworzono oddział torakochirurgiczny (ftyzjochirurgiczny), a rok później uruchomiono oddział leczenia gruźlicy kostno-stawowej. Sytuacja epidemiologiczna spowodowała, że w 1958 r. na bazie łóżek sanatoryjnych powstał następny oddział leczenia gruźlicy narządu moczowo-płciowego.
Wraz z ewaluacją działalności szpitala, gdzie obok działalności leczniczej prowadzono działalność dydaktyczną i badawczą zmieniały się kolejno nazwy. W roku 1976 z Państwowego Sanatorium Przeciwgruźliczego na Wojewódzki Szpital Ftyzjo-Pulmonologiczny, a w roku 1996 na Specjalistyczny Szpital im. prof. Alfreda Sokołowskiego.
Kompleksowe wdrażanie reform w roku 1999 umożliwiło jednostce korzystanie ze statusu samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
HISTORIA ARKOŃSKIEJ
Pierwsi pacjenci otrzymali tutaj pomoc medyczną 6 sierpnia 1945 roku gdy skromny liczebnie zespół lekarzy - dr Elżbieta Buk, dr Bronisława Szyran – Smolska, dr Kazimierz Gradziński, dr Jan Sojka, dr Romuald Orłowski,dr Perzyński, po zatwierdzeniu przez komendanturę wojskową Szczecina wskazania lokalizacyjnego, zorganizował liczący 128 łóżek miejski szpital zakaźny. Dzielnie w tych pracach uczestniczyła też nieliczna grupa pielęgniarek i sanitariuszek pod kierunkiem Anny Strońskiej i Genowefy Lange. Od zaraz została podjęta walka z epidemią duru brzusznego i plamistego, czerwonki i błonicy. Do szpitala zgłaszali się też chorzy na gruźlicę oraz choroby weneryczne. Tutaj fachową pomoc medyczną otrzymywali pacjenci różnych narodowości, wśród nich Polacy, Niemcy, Białorusini, Ukraińcy, Rosjanie, Francuzi.
Przed końcem 1945 roku udaje się uruchomić szpitalną kuchnię, pralnię oraz przygotować dla pacjentów kolejnych 150 łóżek. Z dnia na dzień przybywało entuzjastów wspólnego dzieła, a na szczególne słowa uznania zasłużyli prof. Strumiński, prof. Rozowski, dr Szlemiński, dr Józef Markowicz, dr Krystyna Stawiarska, dr Jerzy Bernfeld, dr Oszczak, dr Brykczyńska, dr Noiszewska, dr Niemycz, dr Stępień, dr Gerber, dr Stanisław Wojtowicz, prof. Marek Eisner. Pokolenie młodszych „pionierów” reprezentowali wówczas m.in. dr Antoni Korniak, dr Janusz Lapis, dr Ignacy Świtlik, dr Marek Toczkowski, dr Michał Kurowski i wielu innych znakomitych specjalistów oddanych sztuce lekarskiej. Na głęboki szacunek zasługuje także pełna poświęcenia praca licznych zastępów pielęgniarek pracujących „pod okiem” przełożonych Janiny Kopeć, Marii Sławeckiej i Benedykty Olszewskiej. Od 1962 roku rozpoczął się ciągły proces uruchamiania nowych Oddziałów. Jako pierwszy był Oddział Laryngologii, później Oddział Reumatologii.
W 1971 roku do dyspozycji pacjentów zostaje przekazany Oddział Wewnętrzny o profilu kardiologicznym, a rok później Oddział o profilu nefrologicznym.
Szerokim echem odbił się fakt uruchomienia w 1973 roku pierwszego w regionie Oddziału Dializ dla chorych z przewlekłą niewydolnością nerek. Praktyczną konsekwencją specjalizacji nefrologicznej szpitala było wykonanie w 1983 roku przez Zespół pod kierunkiem dr Marka Umińskiego pierwszego przeszczepu nerki. W tej specjalności misja szpitala „na Arkońskiej” trwa do dziś i jest to w skali kraju czołowy ośrodek transplantacji nerek.
Wielkie wydarzenie z zakresu transplantologii przyniósł rok 2000, gdy Zespółspecjalistów pod kierunkiem dr Romana Kostyrki wykonał pierwszy przeszczep wątroby.